Κλισε

Πάντα η επιβεβαίωση του ότι δεν είμαι καλά, -όταν δηλαδή νιώθω αυτό το συνηθισμένο σκουλήκι να μου τρώει τα σωθικά σιγά σιγά- είναι όταν όποια μουσική κι αν αντηχήσει στ’ αυτιά μου, μοιάζει με θόρυβο, και ενώ ο καλλίφωνος τροβαδούρος δίνει τον καλύτερό του εαυτό, εγώ προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο θα έπρεπε να απολαμβάνω το τραγούδι του, κι αδιάφορη τον κλείνω. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και τώρα. Το ένα κομμάτι μπαίνει μετά το άλλο και ακριβώς με την ίδια συχνότητα κλείνει. Η γκάμα μεγάλη: από ερωτικά oldies, μέχρι ιαπωνική ηλεκτρονική ψυχεδέλεια. Τίποτα για να συνοδεύσει ως σκηνοθετικό χαλί το μαύρο μου χάλι.

Παύση για τσιγάρο. Χαρτάκι, φίλτρο, καπνός. Το τσιγάρο στα χείλια. Αναπτήρας. Ανάβει. Πρώτη ρουφιξιά.

Συνεχίζω λοιπόν. Η ζωή μου δεν έχει νόημα. Κι ας ξεσηκωθεί όποιος θέλει να μου πει με την σειρά όλα τα κλισέ: η ζωή είναι ωραία, ότι κι αν γίνει θα γίνει για καλό, όλα έχουν το σκοπό τους, όταν κλείνει μια πόρτα ανοίγει ένα παράθυρο  και άλλες ηλιθιότητες που τις ξεχνάει ο καθένας όμως όταν πρόκειται για τον ίδιο. Από την άλλη βέβαια, μπορεί να θεωρηθεί εξίσου κλισέ το «η ζωή μου δεν έχει νόημα». Δεν με νοιάζει όμως. Θα λέω ό,τι θέλω, εντάξει;  Τώρα λοιπόν έρχεται το εύλογο ερώτημα, πως καθορίζεται το αν η ζωή έχει νόημα ή όχι; Κι εγώ θα απαντήσω - χωρίς καμία ντροπή για τον μεταμοντέρνο χαρακτήρα του λόγου μου- ότι είναι υποκειμενικό, και θα μονολογήσω πάνω σ’ αυτή την βάση.  Η ζωή μου θα είχε νόημα, αν είχα πάθος. Πάθος για το ο,τιδήποτε, είτε αυτό είναι έμψυχο ον είτε άψυχο με την μορφή μιας καρέκλας, ενός βιβλίου ή μιας ντουλάπας. Είμαι απλά ένα κινούμενο πράγμα που καταφέρνει και ζει, και περνάει τις μέρες και ζει και απλά υπάρχει.

Παύση για ποτό. Το μπουκάλι με το ουίσκι ανοίγει, το ποτήρι γεμίζει παγάκια. Χύνεται μέσα του το πανέμορφο χρυσό υγρό. Πρώτη γουλιά. Κάψιμο στο λαιμό.

Καμία έμπνευση. Παύση για πάντα