Το Closing time αποτελεί ένα μέρος συνάντησης για όλους εμάς που θέλουμε να μοιραστούμε αυτό το παράξενο συναίσθημα που μας καταβάλει κάποια μοναχικά βράδυα, όταν κανένα τραγούδι δεν μας κάνει και αναρωτιόμαστε γιατί ενώ έχουμε ίντερνετ, δεν βρίσκουμε να κάνουμε τίποτα σ'αυτό...Γι' αυτό λοιπόν, να δίνουμε το ραντεβού μας μετά τις δώδεκα κάθε βράδυ. Το closing time είναι ολονύχτιο μπαρ, κι αν συναντήσετε παράξενους ανθρώπους, μην φοβηθείτε, όλοι έχουν μια ιστορία για να πουν...

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Μονόπρακτο


O κόσμος γύρω θεριεύει και ορθώνεται με τόσο πείσμα που στο τέλος πέφτει
Μέσα στην βουή του σμήνους, κάπου κάπου βρίσκεσαι κι εσύ, και προσπαθείς με όλη σου την δύναμη να γίνεις ένα μ’ αυτόν τον –τελικά άηχο- ήχο.
Πάει καιρός από την τελευταία φορά που δεν είχες ανάγκη να βουίζεις κι εσύ εκεί μέσα. Σου αρκούσε ένα μικρό τιτίβισμα που και που – έτσι, για να θυμάσαι πως κι εσύ έχεις φωνή

Όλα είναι ίδια ακόμα – μονάχα στο σκοτάδι όμως, γιατί μόνο τότε όλα παίρνουν μια ενιαία μορφή, δίχως λεπτομέρειες, δίχως ομορφιές και ασχήμιες, μακριά από διαφορετικότητα και αλήθεια. Τότε μόνο μοιάζουν όλα ίδια –αλλά ψεύτικα. Σ’ αρέσει.

Κακά τα ψέμματα, σ’ έχω δει πολλές φορές να εξιτάρεσαι με την εφηβεία του μυαλού σου. Μ’ αυτήν την ανεξήγητη ελευθερία δικαιολογημένων πράξεων που άλλοτε φαίνονται σαν μια μικρή ατομική επανάσταση και άλλοτε σαν αυτοδημιούργητο εμπόδιο του αιώνιου πήγαιν’ έλα σου.

Μην σε τρομάζει η παρακμή. Σε τρομάζει, το βλέπω. Ό,τι και να κάνεις εσύ, αυτό το σμήνος που σου έλεγα πιο πριν θα βάλει στην φωτιά το κεφάλι του για σένα – και για μένα.

Κάποιες φορές, παρατηρώ το βλέμμα σου. Δεν στοχεύω σε κάποιο σκοπό –απλά μ’ αρέσει να μαντεύω σκέψεις. Εσύ δεν με δυσκόλεψες. Όσο κι αν θες να βαφτίζεις τον εαυτό σου ιδιαίτερο και «απ’ αλλού φερμένο» δεν με δυσκόλεψες. Αυτή η επιτακτική ανάγκη σου να ξεχωρίζεις κατέστρεφε πάντοτε οποιαδήποτε διαφορετικότητα και γινόσουν τροφή για ανθρώπους σαν κι εμένα.

Μην στεναχωριέσαι, κι εγώ δεν ξέρω ακόμα τον δρόμο μου. Έχω ξεχάσει ήδη πολλά μονοπάτια που σκεφτόμουνα να πάρω. Όλοι έτσι είμαστε. Και τώρα είναι σαν να προσπαθώ να σου πουλήσω τα δικά μου παλιά όνειρα. Δεν φυτρώνει όμως η ρίζα  του πόθου χωρίς λίγη βροχή. Αυτή η βροχή είναι που δεν μπορώ να σου δώσω. Πρέπει να την ψάξεις αλλού. Όχι σ’ αυτά τα μέρη, να προσέξεις που θα πας.

Αύριο ίσως κι όλα να τελειώσουν, ίσως αύριο σιγά σιγά να αδειάσεις απ’ όλα τα επιχρυσωμένα λόγια που εδώ και χρόνια σαν ένα μικρό εργατικό μυρμήγκι μαζεύεις με ευλάβεια στον πάτο του σκαριού σου. Ίσως τελικά και να είχα άδικο. Ίσως να βάλεις κι εσύ το κεφάλι σου στην φωτιά. Για μένα.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου