Παγιδευμένη ακόμη ένα απόγευμα σ' ένα μπαλκόνι χωρίς θέα.
Όραση: Απέναντι τοίχος, δίπλα τοίχος, υψώνονται άσχημοι, κατάλευκοι, χωρίς φαντασία. Κι εγώ απ' την μεριά μου την ψάχνω μήνες τώρα απελπισμένα...
Ακοή: Φωνές παιδιών, όχι αυτές οι χαρούμενες, που σου γαργαλίζουν τ'αυτιά, οι άλλες, που είναι βγαλμένες από από υπονόμους των δικών σου παιδικών χρόνων. Λίγα πουλιά, κι αυτά μαντρωμένα σε κλουβιά, όπως όλοι μας τελικά.
Όσφρηση: Περιττώματα γάτας. Αν έκλεινα τα μάτια μου θα μπορούσε η φαντασία μου να φτάσει μέχρι το κλισέ σκηνικό μιας νεκρής γριάς παρατημένης στο πάτωμα του βρώμικου σπιτιού της και η γάτα να της τρώει σιγά σιγά το δέρμα.
Αφή: Πλαστικά πλήκτρα γεμάτα τρίχες. Τίποτε άλλο.
Γεύση: Φτηνός σκέτος καφές, καπνός. Μήνες τώρα ο ουρανίσκος μου έχει παγιδευτεί σε τρεις τέσσερις γευστικές εμπειρίες. Τώρα που το σκέφτομαι γενικά η ζωή μου τον τελευταίο καιρό είναι τρεις τέσσερις εμπειρίες.
Έκανα λοιπόν την περιγραφή, για τους λίγους εσάς που διαβάζετε αυτό το άθλιο μπλογκ. Έτσι, για να καταλάβετε ότι δεν είμαι καμία υπέροχη νεράιδα παγιδευμένη πίσω από τα καλώδια του ίντερνετ και της επίπεδης οθόνης σας. Δεν έχω τίποτα το ονειρεμένο, το μόνο που έχω, είναι ανάγκη για έκφραση της σκατίλας που έχω μέσα μου. Προσπαθώ απελπισμένα να την αποτυπώσω σ' αυτές εδώ τις αράδες αλλά δεν έχει αποτέλεσμα. Έχει;
Σκέψου λοιπόν, ότι πραγματικά δεν μου συμβαίνει τίποτα αντικειμενικά κακό στην ζωή μου ( σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας το αντικειμενικά κακό είναι οτιδήποτε περιλαμβάνει ή εν δυνάμει μπορεί να περιλαμβάνει τον θάνατο). Δεν έχω λοιπόν το δικαίωμα να παραπονιέμαι. Αλλά το έχω ξαναπεί, δεν δίνω μία.
Ως εδώ. Κοιτάω την οθόνη τουλάχιστον μισή ώρα. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι εμπνευσμένο να γράψω μπας και συγκινήσω καμιά μοναχική ψυχή του ίντερνετ. Συγνώμη, δεν μπορώ.
Καληνύχτα
